Rehberim Louis

1942’nin kasım ayında, annem elinde rostoyla salondaki
masaya doğru geliyordu. Babam büyük bir neşeyle
Louis Armstrong’un sesine bırakmıştı kendini. O
komik dansın özgüveniyle anneme doğru yürüyordu.
Annem ona gülümseyerek bakıyor, yemeğe beğenmeyen
gözlerle bakan kız kardeşime, “Bu gece bu rosto
yenecek,” demeyi ihmal etmiyordu. Sızlanan kardeşimi
duymazdan gelen annemle babamı seyrediyordum.
Babam, annemi döndürdüğü sırada pencereden
içeriye bakan Nazi askerinin öfkeli, kahverengi gözlerini
fark ettim, kapının gürültüyle yumruklanması,
Louis’in “Dream A Little Dream” cümlesini bastırmıştı.